Rozdział 18 cz.2

Rozdział 18 cz. 2

- Hej, hej . Nie uciekniesz nam – pojawiły się przy moim boku Eleanor i Danielle po zejściu z anteny

- Nie uciekam , spokojnie. – mruknęłam – Jesteście zajęte? Może wpadniecie do mnie i Moniki?

- Byłyśmy umówione z chłopcami – wtrąciła mulatka

- Ale zrozumieją jeśli przesuniemy spotkanie – sprostowała El – Bo spotkałyśmy Was

- Możemy to zachować w tajemnicy? – poprosiłam

- Skoro tak wolisz… - odpowiedziała Danielle, dało się wyczuć, że  nie pasuje jej moja prośba – Idziemy po rzeczy, za 10 minut przy wyjściu?

Pokiwałam głową i zmierzałam korytarzem, kiedy wpadłam na Freda.

- Przepraszam – mruknęłam i spojrzałam na chłopaka

Fred. Rok starszy . Przystojny. Tak jak ja, ma tutaj praktyki. Zdążyliśmy wymienić kilka słów wcześniej i teraz znowu mnie zagadał.

- Carter! Jak tam pierwszy dzień w pracy? –zawołała Monika i podbiegła do nas – Przepraszam, nie chciałam przeszkadzać.

- Nie przeszkadzasz, jesteś za ładna żeby przeszkadzać . – wyleciał Fred, po chwili się opamiętał i przedstawił się – Jestem Fred

- Monika – mruknęła i rzuciła mi spojrzenie żebym się pospieszyła

- Eleanor i Danielle jadą do nas – poinformowałam ją kiedy dziewczyny wyszły

- Nie rozumiem – mruknęła i przywitała się z nimi kiedy do nas podeszły.

Wyjaśniłam jej wszystko kiedy wracałyśmy do domu, a dziewczyny jechały za nami swoimi autami. Przez pierwszą godzinę miło spędziłyśmy czas przy herbacie i ciastku na rozmowie co się u nas zmieniło, jak znalazłyśmy się tutaj.

- Nie chcecie odnowić kontaktu z chłopcami? – padło pytanie. Eleanor nie wytrzymała i musiała się zapytać, w sumie byłam na to przygotowana. Zmieszana popatrzyłam na Monikę

- Nie – odparła przyjaciółka stanowczo – Niech zostanie tak jak jest.

- Mamy do Was prośbę – wtrąciłam się – Nie mówicie im o nas. Nie spotkałyście nas, żadnych wieści co u nas. Kompletnie nic

- Ale dlaczego? – Danielle nie kryła oburzenia – Lily! On żałuję, porozmawiaj z nim. Wyjaśnijcie sobie. Monika, Ty i Niall tak samo.

- Wyjaśnić? -  tak, z pewnością nikt nie zauważył ironii w moim głosie – Tego się nie da wyjaśnić. On mnie nie kocha, a ja podjęłam decyzje 2 lata temu kiedy go kochałam o zerwaniu kontaktu.

- Kochałam? Czy aby na pewno czas przeszły ? – mulatka nie dawała za wygraną

- Słyszałyśmy tą całą historie i wiemy więcej niż Wy. – oświadczyła El

- Ciekawe jaką wersję – mruknęła Monika

- Słyszałyśmy to raz czy dwa – zaczęła El

- Ewentualnie 25 razy i za każdym razem tą samą wersje – przerwała jej wyliczanie Danielle – Oni żałują tego co się stało

- Nie tylko oni. Było, minęło. Zayn podjął decyzję. Nie mogę przyjaźnić się z kimś kogo kocham. Patrzeć na niego i wiedzieć, że z jego strony to tylko przyjaźń

- A jednak! – zawołała triumfalnie mulatka jakby właśnie wygrała główną wygraną na loterii – Czyli dalej go kochasz? Tak jak on Ciebie

Dobre pytanie. Czy nadal go kocham? Tak. Dalej go kocham. Dalej pamiętam. Dalej myśli krążą tylko wokół niego. Ale jak miałoby być inaczej? Tak naprawdę tylko przez chwile chciałam wymazać wszystkie wspomnienia i więcej do nich nie wracać. Potem doszłam do wniosku, że nie chcę zapomnieć, chcę pamiętać. Pamiętać to wszystko co razem przeżyliśmy i przeszliśmy . Chciałabym powiedzieć mu kiedyś wszystko co czuję , kiedyś, kiedy z gromadką dzieci spotkamy się przypadkiem na ulicy, nie naszą gromadką bo sprawy potoczyły się inaczej. Kiedy zobaczę kogo postawił na moje wcześniej zaklepane miejsce. Kiedy nie będzie dla mnie znaczył tyle co teraz i z czystym sercem będę mu mogła posłać szczery uśmiech.

- Nie , ja tylko źle się wyraziłam  – mruknęłam zrezygnowana

 Przed 22 dziewczyny zwinęły się bo Liam i Louis się do nich dobijali. Kazały nam wszystko jeszcze raz przemyśleć. Posprzątałyśmy naczynia i każda poszła do siebie. Wątpię ,że Monika , tak jak i ja, zaśnie. Szykuję się długa noc pełna przemyśleń,  a jutro na 9 do pracy.

- O której kończysz? – zapytała Monika kiedy odwiozła mnie pod studio

- O 16. Przyjedziesz po mnie?

- Nie dam rady. Wróć sama. Spotkamy się w domu – uśmiechnęła się promiennie do mnie – I pozdrów Freda

Ciekawych zajęć na praktykach to nie ma. Przynieś kawę, skseruj papiery, popraw błędy, załatw to i tamto. Ucieszyłam się kiedy zegar wybił godzinę 16 i mogłam iść do domu.

- Lilly! Zaczekaj – zawołał mnie Fred kiedy wychodziłam na zewnątrz – Masz jakieś plany na wieczór?

- Nie, ale teraz już chyba mam skoro pytasz

- Ty i Monika – wyszczerzył się – Weźmiesz ją, proszę?

- Wezmę , wezmę

- To ja wezmę kumpla . O 19 Wam pasuje?
- Może być. A gdzie?

- Wyśle Ci adres potem. Do zobaczenia

5 przystanków metrem i znalazłam się w domu. Moniki jeszcze nie było, zrobiłam jakiś obiad , poszłam się odświeżyć i przyjaciółka właśnie wróciła. Przy obiedzie zaproponowałam jej wyjście ze znajomymi z pracy

-  Chyba wpadłaś w oko Fredowi – mruknęłam i dostałam kopniaka pod stołem

- Świetnie. Idzie z nami Alice ode mnie z pracy, bo byłam z nią umówiona – odniosła talerz do zmywarki – A teraz wybacz, idę się przyszykować na małą randkę.

Przed 19 spotkaliśmy się przed pubem. Fred zabrał więcej niż jednego kumpla. Im więcej osób tym lepiej. W składzie : ja, Monika, Alice, Fred, Josh , Matt i Jake weszliśmy do lokalu, w celu dobrze spędzonego sobotniego wieczoru.

OCZAMI ZAYN`A

Zwykła sobota, dzień jak co dzień. Od pewnego czasu wszystkie moje zajęcia to jedna ,wielka monotonia, a teraz kiedy mamy przerwę od koncertów , już totalnie nie wiem co zrobić. Co jakiś czas uśmiecham się i wtrącam byle jakie zdanie do rozmowy chłopców ,żeby nie zaczęli mnie pocieszać. Z każdym otwarciem drzwi lokalu, patrzę w tym kierunku z nadzieją , głupią i nierealną nadzieją, że może ona wejdzie do pubu i ze mną porozmawia. Z pięćdziesiąta osobą straciłem wiarę w cuda. Zrezygnowany podniosłem głowę i ujrzałem ją. Czyli jednak Danielle i Eleanor mówiły prawdę. W towarzystwie Moniki , jakieś dziewczyny i czerech mężczyzn mniej więcej w moim wieku rozglądnęła się za wolnym stolikiem i wskazała palcem ten najbliżej baru.

- Czy to ..

- Tak, to ona – przerwałem Harry`emu i wpatrywałem się jak zajmuje miejsce przy stole.

Radosna, zawsze taka jest, rozejrzała się po pubie, jakby wyczuwała moją obecność, jednak nie spojrzała w naszym kierunku.

- Zmieniły się – mruknął Niall , a ja zlustrowałem blondynkę wzrokiem –Idę z nią pogadać.

- Stary, nie teraz – odradziłem mu, bez wątpienia widok Moniki był dla niego takim samym przeżyciem jak dla mnie widok Lily.

Przepychała się z chłopakiem w koszuli w drodze do baru po piwa. Od góry do dołu zlustrowałem ją wzrokiem. Luźniejsza bluzka w paski wpuszczona w czarne rurki z wyższym stanem, które idealnie opinały się na jej zgrabnych nogach i podkreślały tyłek, do tego czerwone platformy i w tym samym kolorze marynarka. Kusisz dziewczyno, przez moment przemknęły mi w głowie brudne myśli , ale szybko się ich pozbyłem.

- Masz zamiar tu tak siedzieć? – szturchnął mnie w ramię Lou

- A masz lepszy pomysł?

- Tak, mam . Pogadaj z nią , mózgu – odpowiedział tak jakby było to coś oczywistego.

Stanę przed nią i powiem „Cześć Lily. Przepraszam ,że po dwuletniej przerwie znowu wchodzę butami w Twoje życie, ale musimy sobie coś wyjaśnić. Dalej Cię kocham. Chciałem żebyś wiedziała”? Nie, jakoś sobie tego nie wyobrażam

- Nie. – odparłem – Zostańmy tutaj, może nas zauważy.

Z bezpiecznej odległości śledziłem każdy jej ruch. Mają wesoło w swoim gronie. Blondynka kręci głową i nie chce się na coś zgodzić, ale się śmieje. Wszyscy ją namawiają, aż w końcu przytakuje. Zsunęła marynarkę ze swoich ramion i umieściła ją na oparciu krzesła. Blondyn w sweterku w paski wstał i przyniósł dwa piwa. Lily i chłopak w koszuli chwycili kufle i dziewczyna uśmiechnęła się do niego. Monika wykonała ruch ręką w stylu „gotowi, do startu, start” i zaczęli pić. Wszyscy oprócz dziewczyny zajmującej miejsce obok Moniki kibicowali Lily. Dziewczyna pierwsza odstawiła pusty kufel po piwie i zaczęła się śmiać.

- A zaraz będzie miała kape – mruknąłem ,a chłopcy się roześmiali

- Ale się o nią troszczysz – rzucił Harry i nachylił się do mnie i dodał piskliwym głosem – Bądź moim bohaterem , Malik

- Styles, ogarnij się

- Nie mów tak oschle do niego – stanął w obronie loczka Lou i pocałował go w policzek.

Minęło tyle lat, a Larry nie przeminął. Uśmiechnąłem się. Kolejny raz tego wieczoru szczerze.

- Mroczny rycerz Zayn odszedł, teraz wita nas król uśmiechu – to samo co ja zauważył Liam

- Dajcie mi już spokój – rzuciłem w ich stronę i powróciłem do obserwowania blondynki.

W jej dłoni spoczywa kolejny kufel z piwem. Masz tempo dziewczyno. Pokiwałem głową z niedowierzaniem. Przecież ona nie ma jeszcze 18 lat. Lepiej tak na nielegalu , co Carter? Rozejrzała się po lokalu i zatrzymała wzrok na naszym stoliku. Zacisnąłem palce na telefonie i niepewnie się uśmiechnąłem. Lily pociągnęła Monikę za rękę i wskazała w naszym kierunku. Przypatrywaliśmy się sobie. Monika spojrzała pytająco na Lily, a ona wzruszyła ramionami. Znowu towarzystwo Lily się roześmiało. Monika stanowczo pokiwała głową, że się na coś nie zgadza, koleżanka obok niej również. Jak zwykle , tylko blondynka była gotowa nowych wyzwań. Co tym razem? Wstała od swojego stolika i przeszła się na koniec pubu i przysiadła do blondyna i szatyna ,w tym samym czasie chłopak w koszuli dosiadł się do 3 dziewczyn. Po 10 minutach wrócili do swoich znajomych.

- Weź z niej przykład, układa sobie życie na nowo – mruknął Harry, a Niall pacnął go w łeb

- Idiota – wysapał Irlandczyk, a ja uśmiechnąłem się do niego w podzięce .

Lily chwiejnym krokiem podeszła do barmana ,a potem usiadła na woje miejsce i chyba omawiała kolejny zakład przy czym śmiała się na pół lokalu

- Sok dla pana – barman postawił przede mną szklankę z sokiem – Od blondynki z tamtego stolika .

Uśmiechnąłem się ,a chłopcy tradycyjnie zawyli z zachwytu.

- Ona wykonała ruch teraz pora na Ciebie – poradził Lou

Toczyłem wewnętrzną walke. Podejść i porozmawiać, czy ulotnić się stąd  bez słowa wyjaśnienia. Ja analizowałem wszystkie plusy i minusy rozmowy, a ona wykonywała kolejne zakłady już totalnie zalana. Chłopak , z którym cały czas się zakładała tańczył na stole ,co zwróciło uwagę ludzi. Po czym podaj rękę Lily i wciągnął ją na stół.

- Dobra, koniec tego – mruknąłem do chłopców i wstałem, za sobą słyszałem okrzyki radośc

- Wychodzimy księżniczko - mruknąłem i wziąłem ją na ręce - Spokojnie, zaopiekuję się nią - zapewniłem Monikę i ruszyłem do wyjścia
Ręce splotła wokół mojej szyi i oparła głowę o klatkę piersiową. Pewnie gdyby nie była taka zalana nie pozwoliłaby sobie na taką bliskość. Zimne powietrze uderzyło w nas, a Lily lekko się wzdrygnęła na podmuch wiatru. Postawiłem ją na ziemie , a ona się zachwiała.
- Spokojnie , asekuruje Cię- zaśmiałem się i złapałem ją w pasie
Blondynka roześmiała się , a ja nie wiedziałem dlaczego jej tak wesoło. Usiedliśmy na ławce i udzielił mi się jej humor. Wystarczyło przebywanie w jej towarzystwie , a ja odzyskałem na wszystko chęci. Nagle po jej twarzy zaczęły spływać łzy.
- Co jest ? - zapytałem i niepewnie objąłem ją ramieniem
Strzepnęła moją rękę i odsunęła się na koniec ławki.
- Zepsuliśmy wszystko - wypaliła po chwili - Ty przez swoją głupotę i ja przez mój charakter
- Wszystko możemy naprawić- chwyciłem jej dłoń , a ona przybliżyła się do mnie niszcząc dystans , który przed chwilą stworzyła
- Dalej Cię kocham - wyszeptała i oparła głowę o moją klatkę piersiową
Na mojej twarzy zagościł uśmiech , przez 2 lata żyłem w niepewności. Nie wiedziałem czy ona chce mnie znać , a teraz powiedziała co czuje. Chociaż , czy można wierzyć w słowa pijanej nastolatki ? Ja dwa lata temu mówiłem głupoty.
- Ja Ciebie też - wyszeptałem i zamówiłem taksówkę
OCZAMI NIALL'A :
Teraz albo nigdy. To przecież niewykorzystane szanse bolą najbardziej.
- Możemy porozmawiać ? - zapytałem Moniki, a jej znajomi zmierzyli mnie wzrokiem. Dziewczyna najbliżej mnie cicho pisknęła
- Nie - odparła oschle, szczerze mówiąc nie tego się spodziewałem
- Proszę - uklęknąłem przed nią i teraz już pół lokalu patrzyło w naszą stronę
- Wstań - uśmiechnęła się
- A porozmawiamy ? - nie dawałem za wygraną
- Dobrze , chodź
Wyszliśmy z klubu i poszliśmy się przejść. Milczeliśmy. Nie wiedziałem jak zacząć. Chociaż milion razy w głowie wyobrażałem sobie tą scenę i wiedziałem co mam powiedzieć, to teraz milczę , żadne słowo nie chciało wydobyć się z moich ust. Spojrzałem na nią. Właśnie wykonywała klasyczny odruch zimna. Tak, Moniko. Jak wychodzi się w bluzce z długim rękawem to potem jest zimno. Ściągnąłem sweterek i zarzuciłem jej na plecy.
- Dziękuję , ale Tobie będzie zimno - odparła i wciągnęła sweterek przez głowę
Lekko za duży , brązowy sweterek , w którym wygląda uroczo. Dla takiego widoku i takiej osoby opłaca się marznąć.
- Nie będzie - odparłem i po chwili zebrałem się w sobie - Chciałbym coś wyjaśnić
- Nawet domyślam się co – wtrąciła – Ale mów, przepraszam już nie będę przerywać

- Troche się między nami namieszało . Nie zwalam na nikogo winy, ale Malik nie mówił do końca prawdy. Nie znalazłem sobie wtedy żadnej panny, to była zalana fanka. Jeśli jest coś co mogę zrobić żebyś mi wybaczyła to powiedz, zrobię to

- Nie musisz . Już dawno Ci wybaczyłam

- To dlaczego milczałaś? Nie odbierałaś moich telefonów? Łatwiej Ci było beze mnie?

- Łatwiej? To były najtrudniejsze dwa lata w moim życiu. Udawać, że pogodziłam się z losem i zaczęłam od nowa, a tak naprawdę wracałam do wspólnych chwil

Coś mówiło mi „wykonaj ruch. Jakikolwiek” . Chwyciłem ją za rękę ,a ona uśmiechnęła się i stanęła bliżej mnie

- Ale tak było lepiej – kontynuowała – Kiedy byłam gotowa się odezwać , nie wiedziałam czy dalej chcesz mnie znać. Nie wiedziałam czy dalej jest dla mnie miejsce w Twoim sercu

- Zawsze było i będzie – zapewniłem ją – Czy to oznacza ,że możemy zacząć od nowa?

- Nie mam pojęcia , Niall – ujęła moją twarz w dłonie – To dalej gdzieś we mnie siedzi. Nie naciskaj na mnie.

- Nie mam zamiaru – odparłem i przytuliłem ją do siebie

OCZAMI ZAYN`A:

Stanęliśmy w przedpokoju, skórzaną kurtkę zawiesiłem na wieszaku. Lily popatrzyła się na mnie i wskazała palcem na swoje buty. Schyliłem się i ściągnąłem czerwone platformy z jej stóp. Oparła się o moje barki, a przy wstawaniu podniosłem ją i kierowałem się schodami do góry, do mojej sypialni.

- Puszczaj mnie – roześmiała się i uderzyła mnie pięścią w plecy

- Jesteś tego pewna?

Postawiłem ją na nogi i poszedłem do szafy poszukać jakieś bluzki dla niej

- Masz – rzuciłem jej czarny t-shirt z nadrukiem – Przebierz się ,a ja zaraz wrócę

- Od kiedy jesteś taki święty? – rzuciła ,a na uśmiechnąłem się pod nosem – Gadasz tak jakbyś dziewczyny w bieliźnie nie widział

- Zaraz wracam.

Przebrałem się w dres, wziąłem wodę i wróciłem do sypialni. Lily leżała na łóżku, usiadłem na krześle przy łóżku, wodę odstawiłem na szafkę nocną. Uśmiechnęła się do mnie i zamknęła oczy.
- Dobranoc – wyszeptałem i pocałowałem ją w czoło.

- Dziękuję – cmoknęła mnie w policzek, przykryła się kołdra i poszła spać.

Całą noc spędziłem na krześle. Nad ranem zasnąłem i obudziłem się na dotyk czegoś ciepłego na moim ciele

- Przepraszam nie chciałam Cię obudzić – blondynka uśmiechnęła się promiennie i przykryła mnie kołdrą.

Czarny t-shirt sięgający ledwo za tyłek, odsłaniał jej nogi, uśmiechnąłem się do niej, a ona naciągnęła koszulkę .
- Zaraz wracam – zgarnęła swoje rzeczy i poszła do łazienki.

Wstałem i zszedłem do kuchni zrobić śniadanie, Harry razem z Lou siedział przed telewizorem w salonie.

- Upojna noc ? –zapytał Lou

- Przestań kretynie – odparłem i wziąłem się za szykowanie śniadania

- Malik zawodowy ruchacz nie wykorzystał uwagi ?! – zdziwił się Harry, a ja z politowaniem pokręciłem głową

- Prawdziwa miłość? – rzucił Louis wyraźnie zadowolony z dręczenia mnie
- Bardzo możliwe , Tomlinson, badzo możliwe – Loczek też świetnie się bawił.

Zrobiłem jakieś kanapki i wstawiłem wodę na herbatę ,a Lily właśnie do nas zeszła

- Witaj gwiazdo pubu – rzucił Lou i podszedł się z nią przywitać

- Nie przypominaj mi – odparła i machnęła ręką

Harry zaczął się śmiać i przytulił ją.
- Ciszej, proszę – poprosiła szeptem i zajęła miejsce przy wysepce kuchennej

- Kac! – zawołał triumfalnie Harry

Kiedy reszta się obudziła Lily stwierdziła, że musi już iść. Odprowadziłem ją do drzwi. Ubierała buty i stanęła obok mnie. W swoich 10 centymetrowych szpilkach ledwo sięgała mi do ramion, bawił mnie ten widok.
- Jeszcze raz dziękuję za opiekę – rzuciła i przytuliła mnie na pożegnanie.

- Nie ma sprawy – otworzyłem drzwi i patrzyłem jak odchodzi.

Coś mnie ruszyło, kiedy już prawie wychodziła z naszej posesji podbiegłem do niej

- Nie pamiętasz nic? – zapytałem, a ona się zaczerwieniła

- A co powinnam pamiętać? – zapytała zawstydzona

- Nie ważne – odparłem lekko zawiedziony – Miłego dnia.

OCZAMI LILY :

Przed południem dotarłam do domu, Monika przywitała mnie masą pytań.
- Opowiadaj , opowiadaj! – zażądała i pociągnęła mnie do salonu

- Było spokojnie – wyjaśniłam

- Nic? Nic?! – bulwersowała ją moja tajemniczość

- Powiedziałam mu ,że go kocham , a dzisiaj rano okłamałam go ,że tego nie pamiętam. Nie czuję się z tym najlepiej.  – Wyrzuciłam w końcu z siebie – Jest świetnie. A działo się coś jak wyszłam? No.. zostałam wyprowadzona.

- Rozmawiałam z Niall`em

Przez ponad godzinę siedziałyśmy w salonie i na zmianę opowiadałyśmy sobie co się działo. Potem poszłam się ogarnąć mając jeden, wielki mętlik w głowie. Jedno jest pewne : wszystko wraca do normy. Monika i Niall jak normalni ludzie potrafią porozmawiać, tylko jak zawsze ja i Malik mamy problemy.  

_________________________________

Ponad 4.5 strony w wordzie. Czyli dobrze postąpiłam dzieląc 18 na dwie części. No cóż mogę Wam tutaj napisać? Chyba nic poza tym ,że mam nadzieję,że Wam się podoba bo się starałam. Ogólnie to pare dni temu trafiłam na bloga dziewczyny, która ma ponad 70 komentarzy pod rozdziałem i stwierdziłam ,że jestem beznadziejna. Moja samoocena spadła. No,ale mniejsza z tym. Nie liczy się ilość tylko jakość,prawda? A ja Wam bardzo dziękuję za wszystkie komentarze :* No to co? Kolejny rozdział albo w ten albo w przyszły piątek, zobaczę jak się wyrobię. Mam teraz dużo na głowie, szkoła, treningi itp
1)Rozdział z dedykacją dla @kika1613 bo jest wspaniała i straaaaaaaaaaaaaaaaaaasznie uwielbiam jak mi w pozytywny sposób truje dupe o nowy rozdział. Kocham Cie miśku :*
2)Oczywiście wielkie podziękowania też dla Angeliki , bez niej bym nie dała rady. Bardzo dziękuję za przepisywanie rozdziału z zeszytu na komputer.
3 ) Za wszystkie błędy przepraszam i za to,że od pewnego momentu tekst jest z białym tłem. BLOGSPOT wariuje i nie da się tego zmienić

4) wpadnijcie na bloga Magdy : http://1dlovesotry.blogspot.com/