Rozdział 12

Rozdział 12 :
W końcu wróciłyśmy do Bradford . Ja jestem szczęśliwa z tego powodu , mogę się odciąć od problemów z Polski , a nawet z Londynu . Chociaż od jednej sprawy nie mogę się odciąć . Jest ona dla mnie niczym trucizna, która stopniowo i powoli zalewa moje ciało i umysł ogromnym bólem . Nie ma lekarstwa na ten ból , żadnego sposobu na uśmierzenie go . Chociaż... jedynym lekarstwem jest tu czas . Jak Monika odbiera powrót do Bradford ? Odbiera to jako koniec czegoś pięknego . Jest smutna , to widać , mimo , że to dopiero pierwszy dzień po wyjeździe z Londynu . Czy dla niej i Niall'a to koniec ? Według mnie to dopiero początek . Jest 8 rano , tata godzinę temu wyszedł do pracy i wróci pod wieczór . Monika śpi , a ja siedzę na kanapie w salonie pod ciepłym kocem i pysznym kakao w dłoni . Zupełna cisza , chociaż moje wnętrze krzyczy i domaga się wyjaśnień . Obojętny wyraz twarzy i tępy wzrok wpatrujący się w uderzający o parapet krople deszczu to jedyne na co mnie stać w tej chwili . Oczy zaczęły mi się przymykać . Potrzebowałam snu , chociaż ilekroć moje powieki opadały przed oczyma pojawiał się obraz sprzed roku . Ja , Zayn , London Eye . Ja , Zayn , chłopcy pewnego ranka w hotelowym pokoju , wspólny wypad do wesołego miasteczka i muzeum figur . Kiedy po tym dniu mulat cieszył się , że ma mnie dla siebie , bo wcześniej zajmowałam się blondynem . I to było niczym ?! Zawsze tylko przyjaźń ?! Widocznie mam coś z głową , wszyscy mają , bo tak wiele razy spotykaliśmy się z opinią idealnej pary . Musze przyznać , że chłopak wszechstronnie uzdolniony , jako aktor też by sobie poradził . Z obawy przed zaśnięciem zrobiłam sobie kolejną kawę . Ilość kofeiny pomagała mi nie zasnąć przez całą noc , to pomoże mi funkcjonować w dzień . Usłyszałam ciche kroki na schodach , położyłam się i zamknęłam oczy . Monika zeszła do kuchni i zaczęła robić śniadanie
- Przepraszam , nie chciałam Cię obudzić - powiedziała , kiedy z trudem przeciągałam się na kanapie
- Nie szkodzi i tak drzemałam - skłamałam
- Robię śniadanie , chcesz ?
- Nie dzięki , już jadłam rano z tatą - kolejne kłamstwo na moim koncie
Przyjrzała mi się badawczo i wróciła do szykowania sobie śniadania . Posprzątałam syf , który zdążyłam zrobić w salonie . Monika zjadła śniadanie , odniosła naczynia do zmywarki i oparła się o blat kuchenny .
- Wiesz o czym mówił Joe ? - zapytała i totalnie zbiła mnie z tropu , bo spodziewałam się pytania '' dajesz radę ? ja jestem tuż obok , pamiętaj ''
- Nie , jeszcze z nim nie gadałam , jak zadzwoni to zapytam
- Jakieś plany na dzisiaj mamy ? - starała się mnie zagadać
- Nie chcę mi się nigdzie ruszać
- Lily ... - przerwała mi
- Spokojnie . Patrz za okno , nie mam ochoty moknąć . Możesz zadzwonić do Dylana i zapytać czy wpadną - fakt faktem , pogoda była tylko wymówką , chociaż nawet ona nie dawała mi powodu do radości
- Gdzie masz telefon ?
- Blat w kuchni , ślepoto
Monika uśmiechnęła się pod nosem , bo telefon leżał koło jej ręki . Ach , ci zakochani . Odblokowała telefon i wpatrywała się w ekran , uśmiech zastąpiła troska i współczucie
- Masz 3 nieodebrane połączenia - powiedziała i wyciągnęła telefon w moją stronę
- Kto dzwonił ?
- Zayn
- O jak mi przykro ! Trudno , dzwoń do Dylana .
Spojrzała na mnie zatroskaną miną , a potem wybrała numer do chłopaka
- Będą po 16 . Dylan przyjdzie z dziewczyną i kolegami - poinformowała mnie , kiedy wróciłam z łazienki
- Z dziewczyną ? - zapytałam zdziwiona
- Wiem tyle co Ty
Wymieniłyśmy znaczące spojrzenia i roześmiałyśmy się
- Idę posprzątać w pokoju i wypakować ubrania - rzuciła i zniknęła na schodach
Poszłam w jej ślady , zebrałam koc z salonu i udałam się do swojego pokoju . Wypakowałam wszystkie rzeczy z walizek i rzuciłam je na łóżko . Brudne odłożyłam na podłogę , a czyste składałam i umieszczałam w szafie . Wpadłam w monotonię składania ubrań . Nie zwracałam uwagi czy to spodnie , bluzka , bluza czy sweterek . Czułam się jak maszyna . Wszystkie ubrania wylądowały w szafie , wzięłam walizki i torby , żeby sprawdzić czy coś nie zostało . Wsadziłam rękę do torby i na jej dnie wyczułam miękki materiał . Wyciągnęłam ubranie i nie mogłam uwierzyć . Podciągnęłam bluzę do twarzy i zaciągnęłam się jej zapachem . Momentalnie łzy napłynęły mi do oczu . Obraz wspomnień gwałtowanie zawitał do mojej głowy . Minął nie cały rok od czasu , kiedy dostałam tą bluzę i ona nadal była przesiąknięta jego zapachem
- Masz coś do pra .. - Monika weszła do pokoju . Podniosłam głowę i smutno na nią popatrzyłam . Pokazałam jej bluzę i rzuciłam ją na krzesło w kącie pokoju . Monika usiadła obok mnie na podłodze i przytuliła mnie .
- Ja .. ja tak nie mogę ! - zaczęłam się żalić
- Może spróbuj z nim porozmawiać
- I co to zmieni ?! Sama słyszałaś co powiedział w wywiadzie .
- Już ciii . Uspokój się . Zayn to palant
- A ja kocham tego palanta !
Siedziałyśmy w ciszy
- Tak bardzo chciałabym Ci pomóc , ale nie wiem jak - pogładziła mnie ręką po włosach
- Dobra . Koniec tego użalania się . Idę się wykąpać , bo pewnie i tak przyjdą wcześniej niż o 16 - wstałam i poszłam do łazienki , a Monika przez jakiś czas przyglądała mi się , po czym wyjęła telefon z kieszeni . Wzięłam ciepły prysznic, który kojąco działał na ciało i umysł. Włosy spięłam w wysokiego kucyka, delikatnie się pomalowałam i ubrałam w pierwszy lepszy dres. Zeszłam do salonu, nikogo nie było , Monika pewnie się jeszcze szykowała. Przywiązuje dużą wagę do swojego wyglądu w każdej sytuacji, zawsze dąży do perfekcyjnej stylizacji . W domu nie było nic na obiad, ale nie mam tego tacie za złe, ma tyle spraw na głowie . W sumie dla mnie to nawet lepiej , nie jestem głodna, a dla Moniki zamówiłam pizze.  Kiedy ją przywieźli poszłam z nią do pokoju Moniki

- Dobra, postaram się. Zayn ! Nie! Nie obiecuję ! – usłyszałam pod drzwiami pokoju przyjaciółki i stanęłam na chwile.

Czekałam na dalszą część , ale już nic ciekawego się nie działo, tylko się pożegnali . Weszłam do pokoju i podniosłam ciepłą pizze do góry

- Wiesz, że Cię kocham .Umieram z głodu – przechwyciła ode mnie obiad

- O czym rozmawiałaś z Malikiem ? – zapytałam kiedy zajadała się pierwszym kawałkiem pizzy

- Rozmawiałam z Niall`em . – powiedziała bez tej iskierki radości w głosie , skłamała  i to można było poznać.

- Dobra, nie ważne. Jedz

Siedziałyśmy w ciszy, Monika jadła obiad , a ja poszłam po kolejną kawę. Nie wiem, która to kawa. Chyba 5, bo w nocy też piłam. Wróciłam do góry i weszłam sprawdzić co na twitterze. Przybyło mi followersów, weszłam w mentions i co znalazłam? Wyrazy współczucia i wsparcia oraz hejty. Za wsparcie dziękowałam, hejty pozostawiam bez komentarza .

- Co tam masz ? – Monika pojawiła się obok i przez moje ramie czytała tweedy – Patrz na ten.

Włączyła długą wiadomość i zaczęłyśmy czytać.

„ No Ludzie! To chyba było logiczne, ona jest 4 lata młodsza od niego, co chłopcy w tym wieku mają w głowie – wszyscy wiemy. Zwyczajna wakacyjna zabawa, a dziewczynka się zakochała. Teraz nadchodzi mój czas, także Lily , żegnam. Nadchodzi mój czas, na dobrą zabawę z Malikiem i obejdzie się bez takich tanich scen. Miałam przyjemność posłuchania ich rozmowy. Dziewczyna wydaje się chora psychicznie, a nasze ciasteczko totalnie ją olewa. Więc, nie róbcie z niej ofiary, tylko ją zjeżdżajcie . Wasza kochana @Paaaamiiii33”

Teatralnie przewróciłam oczami.  Kilka dziewczyn poparło Pamcie, kimkolwiek ona jest, a kilka stanęło w mojej obronie. Ciekawe kto to może być ,weszłyśmy na jej profil. Po pierwszy zdjęciu rozpoznałyśmy naszą przyjaciółkę z Londynu

- Ja pierdziele… Wymiękam ! – zamknęłam laptopa i zdenerwowana zaczęłam chodzić po pokoju – Czy ona mi nie da spokoju?! Wygrała ! Czego jeszcze chce ?! Zostawiłam jej Zayn`a , właściwie to on mnie zostawił. Może go sobie wziąć! Niech mi da spokój …

- Takie jak ona muszą komuś niszczyć życie.. Lily , którą znam nie daruje jej tego

- Nie ma już tej Lily !

- Zniszczymy ją, obiecuję Ci to  - Monika przytuliła mnie .

W sumie to nie wiem jak dałabym radę bez niej. Jest zawsze kiedy jej potrzebuję i zawsze potrafi mi pomóc i wesprzeć . Jedyne czego w niej nie lubię , to , to że knuje właśnie za moimi plecami coś z Malikiem . Kiedy ochłonęłyśmy z emocji, a właściwie to ja, zeszłyśmy do salonu i czekałyśmy na znajomych

- Otworzę ! – krzyknęłyśmy z Moniką zgodnie i pobiegłyśmy w stronę drzwi.  Chwyciłam za klamkę , wymieniłam spojrzenie z Moniką pełne ciekawości, kim jest dziewczyna Dylana i otworzyłam drzwi. Chłopak obejmowałam ramieniem dziewczynę , swój wzrok przeniosłam na nią

- Rachel ?!

- Co Ty taka zdziwiona ? Myślałaś,  że nikogo sobie nie znajdę ,co ?- zapytała rozbawiona i wpadłyśmy sobie w ramiona .

Weszliśmy do salonu i zaczęła się rozróba. Chłopcy wygłupiali się i przekrzykiwali jeden przez drugiego , opowiadając jakieś śmieszne historie . Włączyliśmy jakiś film, ale nie pooglądaliśmy do końca, bo chłopcy wylecieli na dwór pobawić się  deszczu .

- No , w końcu same. Możemy pogadać, co tam u Was?  - zapytała Rachel

- u mnie całkiem dobrze, jak długo jesteś z Dylanem ? – rozmowę ciągnęła Monika, za co byłam jej wdzięczna

- Ponad 2 miesiące – dziewczyna wyszczerzyła zęby

- I się nie pochwalił ostatnio !

- Bo mu nie pozwoliłam,  miałyście się dowiedzieć przy mnie -  Rachel zamilkła na chwile – Lily, jak się czujesz?

-ee ? Całkiem dobrze? Przecież jestem zdrowa – och no oczywiście, że jestem zdrowa. Przecież nie mam grypy czy innego choróbska . W sumie .. Rzecz biorąc wolałabym leżeć z gorączką , ale mieć czyste i zdrowe serce.

- Nie mówię o tym, wiem co się dzieje. Mamy internet i telewizor

-Ja tez i już nie zamierzam z tego korzystać .

Rachel napotkała znaczący wzrok Moniki , który ja też zdążyłam wychwycić . Chłopcy cali morzy wrócili do domu.

- No jasne! Jeszcze będę musiała ze szmatą latać i to wycierać –wtrąciła Monika, kiedy chłopcy biegali i zostawiali po sobie brudne i mokre ślady

- Spoko, spoko. Zadzwonimy po Pamele – odezwałam się i wszyscy zaczęli się śmiać, a potem umilkli i wpatrywali się we mnie

- Nie musisz udawać silnej – rzucił Matt i przytulił mnie

- Nie udaję. Tylko moje problemy to moje problemy, nie będę nikogo męczyć

Zrobiło się trochę niezręcznie . Chłopcy i Rachel pożegnali się i wyszli chwile przed powrotem taty

- Ale jestem głodny ! – rzucił na przywitanie

- Odgrzać Ci pizze ? Zamawiałyśmy na obiad i została – zaproponowałam , a wzrokiem uciszyłam przyjaciółkę , która chciała powiedzieć , że przecież ja nic nie jadłam . Zrobiłyśmy kolacje tacie, chwile z nim posiedziałyśmy i poszłyśmy na górę. Prowadziłyśmy słodką rozmowę o Niall`u , Kiedy mój telefon zawibrował .Ślamazarnie udałam się do biurka gdzie leżała komórka. Zastanawiałam się kto i co może ode mnie chcieć przed 23.  Odblokowałam telefon i wszystko stało się jasne. 3 wiadomości. Pierwsza , od Malika – skasowana bez przeczytania , druga od Harry`ego – pytał czy już za nim tęsknie i trzecia od Liama, który przypominał mi ,że dalej mogę na nich liczyć i oni mi pomogą . Och, jak słodko.  Odłożyłam telefon i wróciłam do Moniki

- Kto to ? – zapytała

- Zayn , Harry i Liam

- Czego chceli?

- Wywiad przeprowadzasz? Zayn nie wiem, Harry pytał czy za nim tęsknie, a Liam ja zwykle mówił ,że mogę na nich liczyć

- Nie odpiszesz im , prawda?

- No jakoś mi się nie spieszy

- Nie traktuj ich tak

- Ich nie, Zayn`a , owszem.

- Będziesz się przez całe życie na niego gniewać ?

- Nie, nie przez całe . Ale on zwalił mi znaczącą część mojego życia. Nie wiem ile to potrwa .

Monika westchnęła , pożegnała się i poszła spać do siebie . Chwile się pokręciłam po pokoju i położyłam się do łóżka. Wielki minus cienkich ścian . Ściany mają uszy. Monika gadała przez telefon, pewnie z Niall`em , tata kręcił się na dole, a ja leżałam i wpatrywałam się w sufit szukając odpowiedzi na nurtujące mnie pytania . Powoli odpływałam, kiedy telefon zaczął dzwonić. Zaspana przetarłam oczy i spojrzałam na wyświetlacz . Zayn . Odrzuciłam, ale nie dawał mi spokoju, w końcu wyłączyłam telefon i wymiękłam. To moje decyzje zdecydowały, że jestem teraz , a nie w innym miejscu swojego życia. Może decyzja ,którą podjęłam rok temu byłą błędna? Może powinnam wybrać Dylana i jego znajomych, a nie 4 lata starszego Malika i chłopców. Czego oczekiwałam? Przede wszystkim wsparcia, które otrzymywałam do czasu powrotu do Polski. Nie liczyłam na happy end, który miałby się opierać na tym ,że wspólnie się starzejemy, mamy piękne prawnuki i w naszym życiu panuje harmonia i spokój. Liczyłam na wspaniałe chwile i potem bezproblemowe rozstanie, jednak nie wszystko w życiu idzie tak jakbym tego chciała.  Ta sytuacja mnie niszczy, nawet już spać nie mogę. Boję się wspomnień , bo są dla mnie bolesne.  Czekałam aż tata wyjdzie do pracy, a potem zeszłam na dół. Po chwili ja i moja najlepsza przyjaciółka , kawa , zasiadłyśmy przed telewizorem.  Ogromny ból przeszywa moje ciało. Witaj drugi dniu bez spania i jedzenia!  Nawet najmniejszy ruch sprawia mi ból, mój organizm potrzebuje odpoczynku i jedzenia . Świadomie niszczę siebie i nie jest to dla mnie problem.

- Dosyć tego !  - krzyknęła Monika i pojawiła się obok mnie – Tak dłużej być nie może

- No nie wiem o co Ci chodzi

- Popatrz na siebie ! No jak Ty wyglądasz?

- A to trochę zmęczona jestem

- No ja też bym była , dwie nieprzespane noce, wczoraj cały dzień nic nie jadłaś, tylko jedziesz na kawie. Dziewczyno! Ogarnij się , proszę !

- Interesujące przypuszczenia. Spałam, coś Ci się wydawało i jadłam

- Tak, faktycznie. Ściany są tak grube ,że nic nie słychać, a to , że płakałaś to ja mam pewnie jakieś omamy

-A powiem Ci , że tak też się zdarza .

- Nie mam do Ciebie siły! Bo powiem Twojemu tacie i zadzwonię do chłopców

- No jasne! Rób ze mnie wariatkę . Dobra pójdę się zdrzemnąć

- A teraz coś zjesz, czekaj tu – poszła do kuchni i po chwili wróciła z talerzem kanapek

Popatrzyłam się na nią i wzięłam jedną z nich. Trzymałam ją w dłoni przez 5 minut i patrzyłam się na nią jakby mnie chciała zabić

- Jedz.. – powiedziała Monika i pokazała mi telefon

Popatrzyłam na nią jak na największego wroga i z wielkim bólem serca zjadłam tą kanapkę , a potem niestety jeszcze jedną.

- No bardzo ładnie – pochwaliła mnie – A teraz idziesz spać .

Położyłam się na kanapie, a przyjaciółka wygodnie rozsiadła się na fotelu i włączyła telewizor. Przez pierwsze 10 minut chciałam zasnąć, ale nie mogłam. Potem udawałam.

- Nie udawaj – rzuciła Monika – leż spokojnie to zaśniesz

Ludzie kochani! Co za człowiek. Stanowczo muszę odradzić Niall`owi wiązanie się z nią. Czuję się gorzej niż w wojsku . Biedne jej dzieci w przyszłości, grunt ,że będą miały mnie jako ciocie. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam, ale chyba nie na długo . Kiedy się przebudziłam usłyszałam, że Monika cicho rozmawia z kimś przez telefon. Nie otwierałam oczy i starałam się nie ruszać

- Yhym . Tak ,teraz śpi – powiedziała i wstała do kuchni – Zayn, nie jestem wróżką, nie wiem wszystkiego i nie spełniam życzeń na pstryknięcie palcami .Ona potrzebuję czasu , nie dziwie się jej. Dobra, dasz mi Niall`a ?

Na czym mu tak zależy ? Na rozmowie ze mną ? Oj no zabawne, uśmiałam się jak nigdy. Myślę , że jakiś wywiad by wystarczył, bo Zayn jest serio w tym dobry . Powoli wstałam i poszłam do kuchni nalać sobie czegoś do picia

- Z kim gadasz? – zapytałam cicho

- Z Niall`em

- Pozdrów go i chłopców – powiedziałam i uśmiechnęłam się ,a ona podejrzanie się na mnie popatrzyła

- Macie pozdrowienia od Lily – powiedziała do telefonu

- Ale nie wszyscy – dodałam , a ona pokiwała głową i kazała mi się popukać w czoło.

Zadowolona z siebie poszłam do salonu i skakałam po kanałach szukając czegoś sensownego

- Idziemy na zakupy i nie ma , że nie  - Monika mnie dzisiaj terroryzowała

- Świetny pomysł ! – powiedziałam z udawaną ironią – Ale jak się ogarnę.

- Dziewczynki ! Chodźcie do kuchni – usłyszałyśmy pod wieczór kiedy siedziałyśmy w pokoju i cieszyłyśmy się zakupionymi ubraniami

- Co jest ? – zapytałam i usiadłyśmy przy stole w kuchni

- Mam ważną delegacje na 1,5 tygodnia. Przepraszam , ale muszę jechać . Poradzicie sobie ?

- Żaden problem! Damy radę, o nic się nie martw – zapewniłam go

- Jakby co to wpadnij do sąsiadki, ona Wam pomoże

- No jak jej syn , nie wątpię

- Co ? – zapytał tata

- Nic nie mówiłam, idziemy do siebie, dobranoc

*** Poranek następnego dnia ***

Wstałam wypoczęta , a promienie słoneczne wpadały do pokoju rozświetlając go.

- To będzie piękny dzień ! – rzuciła Monika i wgramoliła się do mojego łóżka

- Jest jeszcze tata ? – zapytałam zaspana

- No coś Ty . Już prawie 12 , dawno go nie ma – Monika cieszyła się jak głupia

- Co Ty taka szczęśliwa ?

- Pogoda ładna

- No, tak. Gadaj !

- Całą noc gadałam z Niall`em i może się z nim spotkam .

- No to świetnie ! – przytuliłam przyjaciółkę i zaczęłyśmy piszczeć jak głupie

Zeszłyśmy na dół, zrobiłyśmy śniadanie, powoli się ogarnęłyśmy i zamulałyśmy przed telewizorem. Monika bez słowa wstała i szukała czegoś po domu

- Czego szukasz? – zapytałam ciekawa

- Wzięłaś piłkę, prawda?

- Jasne! Jest u mnie pod łóżkiem

15 minut później darłyśmy się w ogrodzie na pół osiedla i odbijałyśmy. Kilka razy wygrywałyśmy wycieczki do sąsiadów po piłkę. Nawet nie zauważyłyśmy kiedy zaczęło się  ściemniać. Usiadłyśmy na schodach i wspominałyśmy

- Szkoda ,że nie ma tu Jacka i Piotrka – powiedziałam i wpatrywałam się w trawnik

- No trudno – przyjaciółka wybiła mi piłkę z rąk – lecisz

- Pff. Żartujesz sobie. Kto peci ten leci , kochana – pokazałam jej język i wstałam

Monika wygrała fascynującą wycieczkę na druga stronę ulicy i przy okazji zrobiła z siebie idiotkę przy wnuku sąsiadów.

- Brawo   !  Jest moc, biedny chłopak – powiedziałam i zwijałam się ze śmiechu

- Graj – syknęła rozbawiona .

Chwile odbijałyśmy , a potem Monika wzięła piłkę i zaczęła ją podbijać nogą, a potem ja. Śmiałyśmy się jak głupie, bo więcej niż 10 razy żadna nie potrafiła podbić kolankiem

-Chamstwo ! – powiedziałam obrażona i przez przypadek potknęłam się o piłkę

W efekcie, ja leżałam na ziemi , a piłka poturlała się w stronę ulicy. Wstałam z ziemi i zaczęłam się śmiać

- Fajna dupa ! – Monika już prawie leżała

Zaczęłam się wykręcać i spojrzałam na mój tyłek. Białe spodenki zrobiły się zielone od trawy

- No pięknie ! – mruknęłam i usiadła na schodach

- Nie chce Ci nic mówić , ale kto peci ten leci – Monika usiadła obok mnie i zwijała się ze śmiechu

- Nie ,proszę, nie zrobisz mi tego

- A właśnie ,że zrobię , idź po piłkę

Ręce splotłam za plecami na wysokości tyłka i poszłam po piłkę, słyszałam jak Monika się za mną śmieje. Odwróciłam się do niej , a sama cofałam się , aż wpadłam na kogoś i gwałtownie się odwróciłam. Ktoś trzymał naszą piłkę w ręce

- Dzięki – mruknęłam , wzięłam piłkę i popatrzyłam się w górę.

Chłopak uśmiechnął się i patrzył na mnie z góry. Stałam jak głupia i zastanawiałam się czy mam zwidy

- Co .. Co Wy .. Co Wy tutaj robicie ? – wydukałam

- Fajny tyłek – rzucił Zayn i pojawił się obok Hazzy

- Morda, Malik , nie rozmawiam z Tobą – powiedziałam i zjechałam go wzrokiem

Mulat speszył się i poszedł do auta.

- Hej , Lily . Co tak dłu . – Monika zaczęła, ale nie skończyła bo zobaczyła co mnie zatrzymało

- Przyjechaliśmy ! – krzyknął Lou i przytulił mnie o Monikę

- Niespodzianka ! – krzyknął Liam i pojawił się obok ciągnąc za sobą Zayn`a

- No ! Tylko w 1/5 Wam się nie udała ! – obdarzyłam Malika miłym spojrzeniem

- Pogadamy ? – mulat wyszedł na przód i patrzył mi się w oczy

Znowu to robi. Miesza mi w głowie .Carter! Ogarnij się, nie wchodź ponownie do tej samej rzeki – krzyczał  rozum . No proszę Cię , nigdy z tej rzeki nie wyszłaś, spróbuj – szeptało serce. Parsknęłam śmiechem – no tak , odezwało się moje chamskie „ja”

- Co ? – zapytał zdziwiony Malik,  a wszyscy się na nas patrzyli

-Nic, nie sądzisz ,że lepiej jakbyś udzielił wywiadu ? To wychodzi Ci znakomicie – powiedziałam i poszłam do domu .

______________________

Cześć! Rozdział w środku tygodnia - nie podobne do mnie, no ale macie :) troche długi, a jak Wam się podoba ? Nie wiem czy będę dodawać jeszcze rozdział w tym tygodniu, więc chciałabym Wam wszystkim życzyć wesołych świąt, mokrego lanego poniedziałku, żebyście zawsze były uśmiechnięte i szczęśliwe , żebyście spotkały i chłopców i żeby spełniły się Wasze najskrytsze marzenia.

1) Dziękuję za wszystkie miłe komentarze, że mnie wspieracie i w ten pozytywny sposób trujecie dupe o następny rozdział. Dla mnie to wiele znaczy. Jakby ktoś w styczniu powiedział mi ,że będę miała bloga, taką oglądalność , tyle miłych komentarzy i poznam wiele wspaniałych osób - tylko bym się zaśmiała. Bardzo doceniam to ,że jesteście i czytacie to co ja piszę. Pewnie i tak mało kto czyta to co własnie produkuję , ale jeśli ktoś dotrwa do tego momentu : KOCHAM WAS WSZYSTKIE BARDZO I JESTEŚCIE DLA MNIE STRASZNIE WAŻNE . DZIĘKUJĘ 

2) kontakt do mnie : tt : @proorsus , GG : 41777631

3) Imaginy piszę , więc postaram się dodać w święta, przepraszam, że tylko to trwa ,ale serio jestem zapracowana

4 ) Wszyscy wbijamy na bloga Oliwii , wszyscy wiemy , że początki są trudne więc jej pomagamy. Pewnie w swoim czasie pojawię się też tam ja ( O BOŻE, ZA JAKIE GRZECHY Z MOJĄ MORDĄ) , bo Oliwia już mi to zapowiedziała.  http://www.proorsus.blogspot.com/